Siotry Pasterzanki, wezwane łaską Ducha Świętego do doskonałej miłości Boga, naśladują Chrystusa Dobrego Pasterza, który "trzciny zgniecionej nie złamał ani knota tlejącego nie dogasił" (Mt 12, 20).

      "Dobry Pasterz... jakże to bliskie nam określenie, znane z Ewangelii świętej. Widzimy Go często na obrazach: Dobry Pasterz to Chrystus niosący na plecach owieczkę, która widocznie już nie mogła iść, bo albo zabłądziła, albo złamała sobie nogę, albo już nie miała sił z wyczerpania. Dobry Pasterz niesie ją na swoich ramionach, żeby przyprowadzić do wspólnoty, do trzody, która cieszy się z tej jednej zaginionej, gdy zostaje odzyskana. Obraz Dobrego Pasterza był zapewne bardzo bliski bł. Honoratowi, skoro podjął tę myśl, żeby niewiasty przepełnione duchem apostolskim już nie tylko samemy Pasterzowi, ale i Jego Matce przychodziły z pomocą, bo Matka Chrystusowa zawsze szła za swoim Synem, gdziekolwiek On się udawał [...] Dobry Pasterz szuka tego, co zginęło, co nadłamane, zagubione, co grzeszne". ( fragm. homilii kard. Józefa Glempa wygłoszonej 21.11.1995 r. z okazji stulecia Zgromadzenia ).

Główną Patronką i wzorem życia i działalności sióstr jest Maryja, Matka Dobrego Pasterza. Siotry, wpatrując się w Maryję, naśladują Jej cierpliwość i macierzyńską troskę wobec osób im powierzonych, zwłaszcza wobec moralnie zaniedbanych dziewcząt, aby zagrożone i utracone wartości ludzkie znalazły swoje ocalenie i odrodzenie. Tkwi w tym głęboki humanizm polegający na szacunku wobec każdego człowieka.

      Codzienną zachętą do realizacji zadania Zgromadzenia jest hasło, zaczerpnięte z Księgi Ezechiela: "Nie chcesz Panie śmierci grzesznika, lecz aby się nawrócił i żył" (por. Ez 33, 11). Myśl ta pomaga trwać w wierności duchowi pokuty, umartwienia i bezinteresownego poświęcenia w stałej intencji przebłagania Boga i uwolnienia dziewcząt i kobiet odartych z godności przez demoralizację i zniewolonych grzechem.

     Nasza Wspólnota Zakonna należy do wielkiej Rodziny Zakonów św. Franciszka z Asyżu. Ewangelia, którą tak umiłował św. Franciszek, jest zasadą naszego życia i staramy się ją realizować w sposób ukazany w Regule i Życiu Braci i Sióstr Trzeciego Zakonu Regularnego św. Franciszka.

  Z Reguły...

       "Naśladowcy Jezusa Chrystusa za wzorem św. Franciszka zobowiązani są czynić więcej i dokonywać większych rzeczy, zachowując przykazania i rady Pana naszego Jezusa Chrystusa; powinni też wyrzekać się siebie samych, jak to każdy obiecał Bogu".

      "Wszędzie, na każdym miejscu, o każdej godzinie i w każdym czasie Bracia i Siostry niech wierzą szczerze i pokornie, niech w sercu zachowują i miłują, czczą i wielbią najwzioślejszego i najwyższego Boga wiekuistego - Ojca i Syna, i Ducha Świętego i niech Mu służą, chwalą Go, błogosławią i wysławiają. I niech Go uwielbiają sercem czystym, "albowiem zawsze należy się modlić i nie ustawać"; Ojciec bowiem takich szuka czcicieli".

Z Pism...

      "Pewnego razu upominał jednego z towarzyszy, który okazywał smutek na twarzy. Powiedział mu: "Dlaczego z powodu swoich grzechów okazujesz na zewnątrz smutek i ból? Smutek ten zachowaj między Bogiem a sobą, módl się do Niego, by przez swoje miłosierdzie przebaczył ci i przywrócił twojej duszy radość swojego zbawienia, której jest pozbawiona przez popełnienie grzechu. Natomiast wobec mnie i wobec innych usiłuj zawsze zachować radość, bo słudze Bożemu nie przystoi okazywać smutku lub wzburzonej twarzy ani wobec swego brata, ani wobec innych ludzi".

Modlitwa św. Franciszka z Asyżu

 Panie, uczyń mnie narzędziem Twego pokoju.

  Tam, gdzie nienawiść - pozwól mi siać miłość,

 gdzie krzywda - przebaczenie,

  gdzie zwątpienie - wiarę,

  gdzie rozpacz - nadzieję,

  gdzie mrok - światło,

  tam gdzie smutek - radość.

  Spraw, Panie, abym nie tyle szukał pociechy,

  ile pociechę dawał;

  nie tyle szukał zrozumienia, co rozumiał

  nie tyle był kochany, ile kochał.

  Albowiem dając - otrzymujemy,

  przebaczając - zyskujemy przebaczenie,

  a umierając - rodzimy się do życia wiecznego. Amen.