IX STATIO HONORAT odbyło się w Domu Sióstr Honoratek w Częstochowie. Wspólną refleksję wokół dzieła bł. Honorata rozpoczęła lektura Prologu i ostatniego Rozdziału Testamentu Duchowego Błogosławionego. Katecheza wygłoszona w tzw. "dwugłosie" (siostra i o. Juliusz) otworzyła rozważany tekst, dając przy tym ścieżkę na naszą codzienność. Po spotkaniach w grupach, zebrane siostry uczestniczyły w niedzielnych uroczystych Nieszporach, gdzie pomocą były wprowadzenia do poszczególnych psalmów. Spotkanie zakończyła siostrzano-braterska agapa.

Jeśli chcesz przejść drogę wokół słów bł. Honorata i Słowa Bożego, rozważanych na STATIO - zapraszamy... poniżej znajdują się teksty z ostatniego spotkania:

LEKTURA: PROLOG i IV ROZDZIAŁ TESTAMENTU DUCHOWEGO BŁ. HONORATA
(w opracowaniu: Centrum Duchowości "Honoratianum", Zakroczym 2017)

PROLOG

W Imię Trójcy Przenajświętszej – Ojca, Syna i Ducha Świętego ku czci Niepokalanego Serca Przenajświętszej Maryi Panny – ja brat Honorat, grzesznik nikczemny, oświadczam wobec Majestatu Bożego i Przenajświętszej Matki Bożej i mojej, i wobec całego Niebieskiego Dworu, że jestem niczym i że nie mam nic takiego, czym by wolno mi było rozporządzać i oświadczać ostatnią wolę moją względem rzeczy doczesnych jak względem mego ciała i duszy, bom to wszystko z miłosierdzia Bożego miał szczęście oddać już dawno Panu mojemu przez śluby zakonne, przez które wyrzekłem się nie tylko prawa do wszelkiej własności, ale i prawa troszczenia się o ciało moje i używania własnej mojej woli. A jeżeli nieraz tę ofiarę naruszałem wiarołomnie, to wyznaję, iż przez to krzywdziłem tylko mego Pana i Oblubieńca mej duszy i że jestem przez to Mu dłużny, prawa jednakże do tego rozporządzenia nigdy sobie nie rościłem i nie roszczę, bo się go tylokrotnie i uroczyście na Jego korzyść zrzekałem i zrzekam na nowo i wiem, że mi się nie godzi czynić testamentu w ścisłym jego znaczeniu, z czego niewymownie szczęśliwy jestem, poprzestaję przeto na uczynieniu tego duchowego testamentu i oświadczeniu mojej ostatniej woli względem usposobienia w mojej duszy, to jest, jakie pragnę mieć w ostatnią godzinę śmiertelnego mego życia.

X. Złożenie testamentu

Na świadków tej ostatniej woli mojej wzywam św. Józefa, św. Franciszka, św. Antoniego, św. Feliksa i wszystkich świętych Patronów moich i za wiarygodność własnoręcznie podpisuję:

 Honorat bluźnierca i rozpustnik ostatni i wielki niewdzięcznik.

 I pieczęcią, jaką Zbawiciel wyraził na chuście św. Weroniki, ja ten testament pieczętuję, aby to Przenajświętsze Oblicze sięgnęło łaskawym wejrzeniem na Ojca Niebieskiego i służyło na wynagrodzenie zniewag przeze mnie w kościołach Jego wyrządzonych i wyjednało miłosierdzie wiekuiste dla mnie[1].

Cały ten testament duchowny i wszystkie zapisy i oświadczenia ostatniej woli mojej składam w Sercu Pana Jezusa razem z całym Zakonem, jak to czynimy w dniu 6 stycznia i wraz z całym Kościołem, jak to uczyniliśmy dnia 16 czerwca, błagając Je, aby raczyło je przyjąć łaskawie i zachować na całą wieczność, poprawić to, co poprawy wymaga.

Oddaję go w opiekę Przenajświętszej Opiekunce mojej duszy, mojej Pani i Właścicielce, Przenajświętszej Maryi Pannie.

Za wykonawcę tego testamentu upraszam pokornie św. Anioła Stróża, któremu też polecam i duszę moją, aby ją po wyjściu z ciała zaniósł przed tron Zbawiciela i był jej Orędownikiem, aby oczyszczona ogniem miłości Bożej mogła Go na wieki oglądać i w miłości Jego trwać bez końca.

[1] Obrazek „Chusta św. Weroniki” naklejony z lewej strony karty, a obok napisany tekst: „brat Honorat /.../ dla mnie”.

KRĄG